XI ROZDZIAŁ

Jeżeli ktoś chce być powiadamiany o nowym rozdziale to piszcie w komentarzach :)

_______________________________________________

Spakowana i podenerwowana stanęła koło nowego domu.

-Jest przepiękny-szepnęła. Zajęta podziwianiem nie zauważyła, że chłopak przypatruje się jej od dłuższej chwili.

-Jest śliczna –pomyślał. Zamyślony stał tak na środku drogi  nie zauważając, że blondynka już dawno zniknęła mu z oczu.

-Chodź! -krzyknęła pojawiając się  znienacka w drzwiach.

Wyrwany z zamyśleń przypatrywał się jej ślepo nie wiedząc o co chodzi. Zniecierpliwiona dziewczyna podbiegła do niego ciągnąc go w stronę domu.

Kilka kilometrów dalej…

-Wyjdźmy już z tego parku zaczyna się ciemnieć-powtórzył ten tekst chyba z pięćset razy i dalej nie docierało to do jego ukochanej.

Zdenerwowany zbyt długim czekaniem na odpowiedź wziął ją na ręce nie słysząc sprzeciwu, poszli kierując się w stronę hotelu.

Następnego ranka Kornelie obudził zapach świeżej kawy. Zupełnie rozbudzona wyszła z pokoju, aby zobaczyć skąd dobiega ten orzeźwiający zapach. Wchodząc do pomieszczenia stanęła zszokowana widokiem, który zastała. Po pokoju krzątał się Kamil szykując śniadanie.

-Siadaj-popatrzył jej w oczy po czym odsunął jej krzesło, aby mogła usiąść.

Zaskoczona tym gestem usiadła.

Jedząc i śmiejąc się z dowcipów chłopaka zastanawiała się czemu tak przyjemnie rozmawia jej się z nim odkąd pamięta nigdy nawet z Wojtkiem aż tak dobrze jej się nie rozmawiało. Zamyślenie przerwał jej szatyn opowiadając kolejny dowcip doprowadzając blondynkę do nowej salwy śmiechu.

Po przyjemnie skończonym śniadaniu dziewczyna wraz z chłopakiem wybrała się na spacer.

Szli tak rozmawiając pośród kwiatów i drzew gdy nagle szatyn zauważył swoją starą przyjaciółkę. Gdy ją ujrzał już wiedział że to spotkanie nie  będzie przyjemne.

Parę minut wcześniej….

-Kochanie może poszlibyśmy na spacer?- popatrzył na nią dość przekonującym wzrokiem

-Dobrze kochanie.. poczekaj tylko założę płaszcz

Po chwili wyszli na ulicę

-Skarbie idź sama do parku ja muszę jeszcze coś  załatwić potem do ciebie dojdę… dobrze?

-No dobrze ale nie lubię gdy mnie zostawiasz samą-urażona odwróciła się

-Potem ci to wynagrodzę-rzucił znikając w tłumie ludzi.

-No.. dobrze-powiedziała po czym poszła kierując się w  stronę parku.

Ola zauważając znajome twarze postanowiła podejść .

Tymczasem u Kamila i Korneli

Szatyn myślał że nie zdążyła ich zauważyć gdy usłyszał tak znienawidzony głos.

-Kotku..już myślałam że nigdy się nie zobaczymy

-Ja też tak myślałem..czego tu szukasz?- zapytał złowrogo

-Niczego chciałam porozmawiać z „dobrymi” znajomymi… Mogę cię prosić na chwilkę?

-Idź- powiedziała Kornelia –nic mi się nie stanie idź

-No dobra mów co chcesz?!-odszedł kilka metrów tak, aby mogli porozmawiać

-Ciebie-odpowiedziała z pewnością

-Przykro mi twoje marzenie nigdy nie zostanie spełnione

-Czyżby?- podeszła do niego po czym wpiła się w jego usta

Zaskoczony szatyn odwzajemnił pocałunek

Kilka metrów dalej…

Gdy Kornelia zauważyła tą scenę zaczęła biec przed siebie, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy.

Jak on mógł mi to zrobić… wydawało mi się że mnie kocha, a tu takie coś-myślała przyspieszając tępo chciała być jak najdalej od tego miejsca.

Zaskoczony Kamil odepchnął od siebie Olę-lecz tego blondynka już nie mogła zauważyć.

-Nigdy więcej tego nie rób

-Podobało ci się

-Chyba Żartujesz!- powiedział chłopak rozglądając się

Nie ma jej..nie ma jej-powtarzał w myślach

-Cholera.. zauważyła-właśnie wtedy do niego dotarło że naprawdę mu na niej zależy

Zostawiając Ole pobiegł przed siebie szukając  miejsca w którym mogłaby być blondynka.

Gdy szatyn zniknął dziewczynie z oczu szepnęła

-Czas wprowadzić plan w życie-uśmiechnęła  się szyderczo